عوامل خطر سندرم تونل کارپ چیست؟

تعدادی از عوامل با سندرم تونل کارپ مرتبط است. اگرچه ممکن است مستقیماً باعث سندرم تونل کارپال نشوند، اما ممکن است خطر تحریک یا آسیب به عصب مدین را افزایش دهند که شامل:

• شکستگی یا دررفتگی مچ دست، یا آرتریت که استخوان‌های کوچک مچ دست را تغییر شکل می‌دهد، می‌تواند فضای داخل تونل کارپال را تغییر داده و بر عصب مدین فشار وارد کند.
• افرادی که تونل های کارپال کوچکتری دارند ممکن است بیشتر به سندرم تونل کارپ مبتلا شوند.
• سندرم تونل کارپال به طور کلی در زنان شایع تر است. این ممکن است به این دلیل باشد که ناحیه تونل کارپال در زنان نسبتاً کوچکتر از مردان است.زنانی که سندرم تونل کارپال دارند نیز ممکن است تونل های کارپال کوچکتری نسبت به زنانی که این عارضه را ندارند، داشته باشند.
• دیابت، خطر آسیب عصبی از جمله آسیب به عصب مدین را افزایش می دهند.
• آرتریت روماتوئید و سایر بیماری‌هایی که دارای یک جزء التهابی هستند، می‌توانند پوشش اطراف تاندون‌های مچ دست را تحت تأثیر قرار دهند و به عصب مدیان فشار وارد کنند.
• برخی از مطالعات ارتباط بین سندرم تونل کارپال و استفاده از آناستروزول (آریمیدکس)، دارویی که برای درمان سرطان سینه استفاده می شود، نشان داده اند.
• چاقی یک عامل خطر برای سندرم تونل کارپال است.
• ادم یا ورم ممکن است فشار داخل تونل کارپال را افزایش داده و عصب مدیان را تحریک کند به طور مثال در دوران بارداری و یائسگی رایج است. سندرم تونل کارپال مرتبط با بارداری معمولاً بعد از بارداری به خودی خود بهبود می یابد.
• سایر شرایط پزشکی برخی شرایط مانند یائسگی، اختلالات تیروئید، نارسایی کلیه و لنف ادم ممکن است شانس ابتلا به سندرم تونل کارپال را افزایش دهند.
• کار با ابزارهای ارتعاشی یا روی خط مونتاژی که نیاز به خم کردن طولانی یا مکرر مچ دست دارد، ممکن است فشار مضری بر عصب مدین ایجاد کند یا آسیب عصبی موجود را بدتر کند، به خصوص اگر کار در محیط سرد انجام شود.